مقدمه و هدف: تجارب پیشین نشان داده که سلول های بنیادی رویانی (ES) تحت شرایط آزمایشگاهی می توانند به نورون و گلیا تمایز یابند. اغلب پروتکل های القا بر اساس حضور نوعی ماده القاکننده، مانند رتنوئیک اسید (RA) هستند. دپرنیل، نوعی داروی ممانعت کننده آنزیم منوآمین اکسیداز B است که برای درمان بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو به روش های مختلف از سلول های عصبی محافظت کرده، ضمن القای بیان نوروتروفین ها باعث رشد زواید عصبی در این سلول ها می شود. با توجه به این نکات می توان احتمال داد که دپرنیل می تواند با تاثیر بر سلول های بنیادی رویانی پر استعدادی، آن ها را به سلول های عصبی تبدیل کند. در این پژوهش، تاثیر این دارو بر تمایز سلول های ES به سلول های عصبی مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: دستجات سلولی (اجسام شبه جنینی) نوعی دودمان سلول بنیادی رویانی (CCE) پس از تشکیل، در معرض غلظت 10-8 مولار دپرنیل قرار داده شدند. سپس با استفاده از روش های بررسی مورفولوژیکی و ایمنوهیستوشیمی، تمایز سلول های CCE مورد ارزیابی قرار گرفت. در بخش بررسی مورفولوژیکی از رنگ آمیزی اختصاصی کرزیل ویوله استفاده شد و در بخش ایمنوهیستوشیمی، آنتی بادی ضد نستین برای تشخیص تمایز نورواپی تلیالی و آنتی بادی های ضد سیناپتوفیزین و ضدتیروزین هیدروکسیلاز برای تشخیص فنوتیپ عصبی مورد استفاده قرار گرفتند.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که دپرنیل در غلظت 10-8 مولار قادر به القای تمایز عصبی در سلول های بنیادی رویانی است.

پژوهش حاضر بر روی اثر شوک حرارتی در رشد و درصد زیستایی دودمان سلولی GH3/B6 انجام شده است. این دودمان سلولی مشتق از سلولهای توموری هیپوفیز قدامی موش صحرایی می باشد که خصوصیت ویژه آنها ترشح هورمون پرولاکتین است. از آنجاییکه این سلولها بعنوان ابزاری در نورواندوکرینولوژی می باشند٬ مطالعات بیشتر در زمینه تغییرات ترشحی آنها تحت شرایط مختلف صورت گرفته است. افزایش دما در شرایط کنترل شده منجر به مشاهده تغییراتی در مورفولوژی این سلولها می گردد. این تغییرات بمدت زمانیکه سلول در معرض شوک حرارتی قرار گرفته و نیز مقدار شوک بستگی دارد، طوریکه سلولها دمای 41 درجه سانتی گراد (حرارت ملایم) را بخوبی تحمل کرده و در دماهای بالاتر (حرارت شدید) تغییراتی در میزان چسبندگی، شکل سلولی و درصد زیستایی قابل مشاهده است.

هدف: ایجاد مدل آزمایشگاهی بیماری پارکینسون به منظور ارزیابی توانایی درمانی سلولهای بنیادی رویانی به عنوان جایگزین مناسبی برای درمانهای رایج می باشد.مواد و روشها: مدل آزمایشگاهی بیماری پارکینسون در موشهای صحرایی ایجاد شد و سلولهای بنیادی رویانی CCE در سه گروه به موشهای پارکینسونی پیوند شدند؛ سلولهای درمان شده با اسید رتینوییک، سلولهای درمان نشده با اسید رتینوییک و سلولهای حامل ژن فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از مغز (BDNF: Brain derived neurotiophic factor). سلولها قبل از پیوند بابرومودیوکسی یوریدین (Brdu) نشاندار شدند. موشها در گروه چهارم فقط محیط کشت حاوی سلولها را دریافت کردند. در روزهای پنجم و پانزدهم ارزیابیهای بافتی و ایمونوهیستوشیمی و هشت هفته بعد از عمل پیوند، ارزیابی رفتاری از موشها به عمل آمد.یافته ها: در بخش ارزیابی بافتی در روز پانزدهم، انجام رنگ آمیزی های عمومی H&E و اختصاصی کرزیل ویوله نشان داد که سلولهای پیوند شده به سلولهای عصبی تمایز یافته و به نظر می رسد که با بافت میزبان نیز سازگاری پیدا کرده اند. مطالعه انجام شده با میکروسکوپ الکترونی ترانسمیشن سلولهای عصبی و الیگودندروسیت را در محل پیوند نشان داد. در همین روز ارزیابی به عمل آمده با استفاده از آنتی بادی تیروزین هیدروکسیلاز به عنوان یکی از مهمترین شاخصهای سلولهای دوپامینرژیک، تمایز سلولهای پیوند شده به سلولهای دوپامینرژیک را تایید کرد. از طرف دیگر؛ نتیجه ارزیابی ایمونوهیستوشیمی در روز پنجم برای سلولهای نشاندار شده با برومودیوکسی یوریدین  (Brdu)و سلولهایی که هنوز آنتی ژن SSEA1 را به عنوان یک مارکر اختصاصی سلولهای بنیادی رویانی بیان می کنند مثبت بود. نتایج به دست آمده در ارزیابیهای بافتی و ایمونوهیستوشیمی با انجام ارزیابی رفتاری تایید شد به طوری که موشها در گروههایی که سلولها را به شکل درمان نشده با اسید رتینوییک، درمان شده با اسید رتینوییک و حامل ژن BDNF دریافت کرده بودند، در مقایسه با شاهد بهبود پیدا کردند.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده در این پژوهش، بیانگر این است که سلولهای بنیادی رویانی دودمان CCE علاوه بر اینکه دودمان مناسبی برای انتقال ژن و تمایز به سلولهای دوپامینرژیک هستند؛ قادرند به صورت مدلی مناسب برای انجام مطالعات سلول درمانی و ژن درمانی به کار گرفته شوند.

روتاویروس شایع ترین عامل اسهال شدید و مرگ و میر در نوزادان و کودکان سراسر دنیا می باشد. این ویروس دارای کپسید سه لایه ای است که داخلی ترین لایه کپسید آن را پروتئین VP2 تشکیل می دهد. این کپسید سه لایه ای ژنوم ویروس متشکل از 11 قطعهRNA  دو رشته ای را در بر می گیرد. در رابطه با استفاده از پروتئینهای کپسیدی لایه های بیرونی و میانی این ویروس بعنوان واکسن گزارشات نسبتا زیادی موجود می باشد. هدف از این مطالعه، استفاده احتمالی از ژن VP2 بعنوان یک واکسنDNA  می باشد. در این تحقیق، بیان ژنVP2  یک روتاویروس گاوی تحت پروموتر CMV در سلولهای اپیتلیال ششی انسان (A549) مورد ارزیابی قرار گرفت. ژن روتاویروسی مذکور ابتدا در پلاسمیدpcDNA3  کلون شد و سپس با روش تراریختی توسط حامل دندروزوم به سلولهای اپیتلیال ششی انسان انتقال یافت و جهت تایید تشکیل ذرات زیرویروسی از میکروسکپ الکترونی عبوری استفاده شد. آنالیز وسترن بلات، بیان این ژن را در سلولهای مذکور، 48تا 72 ساعت پس از تراریختی نشان داد، که با مشاهده تشکیل ذرات شبه هسته مرکزی(Core Like Particles (CLP) (CLPs)  توسط میکروسکوپ الکترونی مورد تایید قرار گرفت. بطور کلی می توان گفت که سلولهای یوکاریوتی مذکور می توانند بعنوان یک میزبان مناسب برای بیان ژن VP2 عمل کنند؛ چون این سلولها هم پروتئین مورد نظر را بدرستی بیان کرده اند و هم پروتئینهای مذکور در آنها به درستی سرهم(Assembly)  شده است.

مقدمه: ظرفیت سلولهای بنیادی رویانی در تمایز به سلولهای مختلف سازنده بدن و توانایی تجدید خود بطور نامحدود، این سلولها را به یک منبع دهنده و جذاب سلولی جهت انجام مطالعات مربوط به تکوین جنین و استراتژیهای سلول درمانی و ژن درمانی مبدل ساخته است. در پژوهش حاضر دودمان سلولی CCE به سلولهای عصبی تمایز داده شد.مواد و روشها: برای شروع آزمایش سلولهای جدا شده از فلاسکهای کشت به پتری دیشهای سیلیکونیزه منتقل شدند. تحت این شرایط سلولها بطور ناگهانی مجتمع شده و اجسام شبه رویانی را در محیط کشت تشکیل دادند. اجسام شبه رویانی بدست آمده به مدت چهار روز در محیط کشت فاقد رتینوئیک اسید و چهار روز در محیط کشت حاوی اسید رتینوئیک کشت داده شدند. سپس به پتری دیشهای مخصوص کشت سلولهای چسبنده منتقل شده و تحت ارزیابی مورفولوژیک قرار گرفتند. همچنین از رنگ آمیزی کرزیل ویولت و ارزیابی ایمونوسیتوشیمی به کمک آنتی بادیهای نستین و سیناپتوفیزین جهت تایید فنوتیپ سلولهای شبه عصبی حاصله استفاده گردید.یافته ها: نتایج بعمل آمده از این پژوهش نشان داد که چند روز پس ازانتقال اجسام شبه رویانی به فلاسکهای مخصوص کشت سلولهای چسبنده، سلولهای شبه عصبی در حاشیه آنها ظاهر شده و بتدریج مورفولوژی سلولهای عصبی را بیشتر کسب می کنند. این سلولها با اتصال به کف پتری دیشها رشد کرده و با گذشت زمان بر تراکم آنها افزوده می گردد. مشاهده اجسام نیسل در رنگ آمیزی کرزیل ویولت و مثبت بودن نتیجه واکنشهای ایمونوسیتوشیمی ماهیت عصبی سلولهای تمایز یافته را تائید کرد.نتیجه گیری: آنچه از این پژوهش می توان نتیجه گرفت این است که اجسام شبه رویانی که در پتری دیشهای سیلیکونیزه از دودمان سلولی CCE تهیه می شود قادر است تحت تاثیر اسید رتینوئیک به سلولهای عصبی تمایز پیدا کند. همچنین سلولهای CCE دودمان سلولی مناسبی جهت شبیه سازی مراحل مختلف تکوین عصبی جنین به صورت آزمایشگاهی می باشند.

زمینه: کلاسترین گلیکوپروتئینی است که در شرایط نامساعد زیستی در سلول بیان شده و با جلوگیری از مرگ سلولی سبب بقای آن می شود. مطالعه ها افزایش بیان این پروتئین در سرطان پروستات را اثبات کرده اند. داروهای آنتی سنس RNA به بخش ویژه ای از mRNA ژن مورد نظر متصل می شوند و از ترجمه آن به پروتئین هدف جلوگیری می کنند. هدف: مطالعه به منظور تعیین هم افزایی اثر اولیگوی آنتی سنس RNA ژن کلاسترین با داروی دستاکسل در دو دودمان سلولی سرطان پروستات انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در سال 1392 در پژوهشکده زیست فناوری سازمان پژوهش های علمی و صنعتی ایران انجام شد. اولیگوی آنتی سنس RNA ژن کلاسترین به صورت فسفروتیوایت با مقادیر 25، 50، 100، 200 و 500 نانومولار به دو دودمان سلولی غیر وابسته به آندروژن PC3 و وابسته به آندروژن LNCaP منتقل شد. سپس سلول ها با غلظت 100 نانو مولار از داروی دستاکسل تیمار شدند و اثر اولیگوی منتقل شده با، یا بدون داروی مذکور با انجام آزمون MTT اندازه گیری شد. یافته ها: اولیگوی آنتی سنس سبب القای مرگ سلولی در هر دو رده سلولی PC3 و LNCaP شد. بین این اولیگو و داروی شیمیایی دستاکسل اثر هم افزایی در القای مرگ سلول های سرطان پروستات دیده شد. نتیجه گیری: با وجود تفاوت عملکرد، بین اثر سمیت سلولی اولیگوی آنتی سنس RNA ژن کلاسترین و داروی دستاکسل در سلول های PC3 و LNCaP اثر هم افزایی وجود دارد.

سرطان تخمدان به دلیل سیر بدون علامت، تشخیص دیرهنگام و عود، بالاترین میزان مرگ و میر را در بین سرطان ها دارد. اولین رویکرد درمانی برای سرطان تخمدان، شیمی درمانی می باشد. اما به علت عوارض جانبی زیاد، پاسخ به آن گذرا و گشت پذیر می باشد. بنابراین توسعه ی رویکردهای درمانی جدید برای این بیماری بسیار اهمیت دارد. مطالعات قبلی نشان دادندکه عصاره گیاه شیرپنیر خواص ضد سرطانی و کاهش دهنده تکثیر سلول ها را دارد. در این مطالعه تأثیر عصاره برگ گیاه شیر پنیرGalium verum  , بر رفتار تکثیری و القای آپپتوز در سلول های سرطان تخمدان ردهA2780 بررسی شد. سلول ها در شرایط آزمایشگاهی رشد و تکثیر داده شدند. سپس با غلظت&lrm, های(6. 2 , -12. 5 , -25 - 50 mM) از عصاره گیاه شیرپنیر به مدت 24، 48 و 72 ساعت تیمار شدند. درصد زنده مانی سلول ها توسط روش MTT مورد بررسی قرار گرفت. تغییرات میزان بیان ژن&lrm, های SORT1 و BIM در شرایط تیمار و کنترل توسط تکنیک کمی Real-Time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج ما نشان داد، غلظت 25mM از عصاره موجب کاهش 50 درصدی زنده مانی سلول های رده سلولی سرطان تخمدان A2780 شد، درحالیکه بر درصد زنده مانی سلول های فیبروبلاست تغییر معناداری ایجاد نکرد. همچنین عصاره گیاه شیرپنیذ موجب افزایش دوبرابری بیان ژن آپپتوزی BIM در سلول های سرطانی نسبت به سلول های کنترل شد. بیان ژن SORT1 در سلول های سرطانی تحت تیمار با عصاره گیاهی به میزان 4 برابر نسبت به حالت کنترل افزایش یافت. بنابراین از نتایج مشاهده شده می توان به نقش احتمالی عصاره گیاه شیرپنیر در کنترل رشد سلول های سرطان تخمدان و القای آپپتوز در آن ها پی برد.  ,

سابقه و هدف: از زهر زنبور عسل (BV) در طب سنتی برای درمان بیماری هایی مانند ورم مفاصل و بیماری های پوستی استفاده می شود.BV حاوی ملیتین، فسفولیپاز A2، آپامین و دیگر مواد فعال بیولوژیک است. با توجه به ترکیبات BV، هدف این تحقیق بررسی اثرات آن بر القاء تمایز رده سلولی K562 به سمت دودمان دودمان اریتروئیدی است.روش بررسی: در این تحقیق تجربی، میزان سمیت زهر BV با سنجش MTT اندازه گیری شد. نوع مرگ سلولی به وسیله ارزیابی بیان ژن Annexin-V با فلوسیتومتری تعیین و اثر BV بر القاء تمایزرده سلولی K562 به سمت دودمان اریتروئید با رنگ آمیزی بنزیدین سنجیده شد. توانایی زهر زنبور عسل بر مهار کلونی زایی با سنجش کلونی و تغییرات مورفولوژی این رده سلولی درپی تیمار با زهر زنبور عسل با رنگ آمیزی رایت – گیمسا ارزیابی شد.یافته ها: نتایج حاصل از تست  MTTنشان داد BV درغلظت 5.5-6mg/ml در 24 ساعت و غلظت های 3.5-4.5mg/ml در 48 ساعت منجر به مرگ 50 درصد سلول ها می شود.نتیجه گیری: نتایج حاصل از تست بنزیدین و بررسی های مورفولوژیک نشان داد دوزهای پایین ترBV در بازه زمانی طولانی موجب القاء تمایز این سلول ها می شوند. نتایج فلوسیتومتری افزایش بیان ژن Annexin-V در سلول ها تیمار شده با BV را در 24 ساعت نشان داد. سنجش کلونی نشان داد BV در غلظت 1mg/ml منجر به کاهش 50 درصدر کلونی زایی این سلول ها می شود.

پکتین یک ترکیب پلی ساکاریدی پیچیده است که علاوه بر دارا بودن فواید غذایی، دارای اثرات ضد سرطانی نیز است. نیتریک اکساید (NO) یک مولکول فعال پیام رسان در بسیاری از فرآیند های فیزیولوژیکی است که در سلول های توموری می تواند نقش آنتی آپوپتوتیک یا پروآپوپتوتیک داشته باشد. در این مطالعه اثر AP (پکتین سیب) و MCP (پکتین تغییریافته مرکبات) بر میزان ترشح NO و القای آپوپتوز در دودمان سلولی سرطان پروستات انسانی (LNCaP) مطالعه شده است. برای این منظور سلولهای LNCaP با دوزهای متفاوت AP و MCP در زمان های 6، 24 و 48 ساعت تیمار شدند و سپس میزان آزاد شدن NO و مهار تکثیر سلولی توسط این مواد بررسی گردید. در ابتدا تیمار سلول های LNCaP با SNP به عنوان یک دهنده NO، نشان داد که NO در سلول های LNCaP نقش مهاری بر تکثیر سلول ها دارد. نتایج نشان می دهد که انکوباسیون 6 ساعتی با دوزهای مختلف AP و MCP تغییری در سنتز و ترشح NO و میزان تکثیر سلولی ایجاد نمی کند درحالیکه تیمار 24 و 48 ساعته موجب افزایش معنی دار ترشح NO و مهار تکثیر سلول ها در مقایسه با گروه کنترل می گردد. بررسی چرخه سلولی در این سلول ها نشان داد که با افزایش غلظت پکتین تعداد سلول هایی که در مرحله Sub-G1 از چرخه سلولی هستند افزایش می یابد. این امر می تواند نشان دهنده هدایت سلول ها به سمت آپوپتوز باشد. این نتایج به همراه افزایش ترشح NO نشان می دهد که مشتقات پکتینی استفاده شده در این تحقیق می توانند از مسیر رهاسازی NO سبب القا آپوپتوز در سلول های LNCaP گردند.